Należy dać dziecku czas na nawiązanie kontaktu z nauczycielem i grupą klasową, przyzwyczajenie się do indywidualnego sposobu mówienia, układu ust nauczyciela oraz specyficznych wymagań przedmiotowych.
Korzystać z doświadczeń innych osób mających kontakt z dzieckiem: rodziców, surdologopedy.
Na bieżąco przekazywać rodzicom informacje o postępach dziecka oraz występujących trudnościach w nauce, wskazywać, które partie materiału wymagają utrwalenia w domu.
Dokonywać selekcji materiału nauczania, wybrać podstawowe zagadnienia, które dziecko powinno opanować.
Czuwać, aby dziecko przebywało pod stałą kontrola specjalistów, współpracować z nimi w organizowaniu systematycznej pomocy.
Przesunąć punkt ciężkości z funkcji dydaktycznej na wychowawczą i rewalidacyjną.
Włączyć dziecko do zespołu klasowego w miarę możliwości najmniej licznego.
Niewskazane jest, aby dziecko zmieniało zespół klasowy, jeżeli był on dotychczas pozytywnie do niego nastawiony.
Uczyć dziecko ekspozycji społecznej przed klasą, a zespół klasowy przyzwyczaić do sposobu mówienia ucznia niedosłyszącego.
W razie potrzeby poinformować pozostałych uczniów o potrzebach ucznia niedosłyszącego np. do czego służy aparat słuchowy, jak należy pomagać osobie niedosłyszącej- poprzez wolniejszy sposób wypowiadania się, z twarzą zwróconą w jej stronę, nie zasłaniając ust.
Należy kontrolować społeczne relacje i interakcje między dzieckiem niedosłyszącym i innymi uczniami.
Dziecko powinno siedzieć w pierwszej ławce, przed stolikiem nauczyciela, najlepiej w rzędzie pod oknem, co pozwala uczniowi przy patrzeniu wprost, bezpośrednio na nauczyciela, na słuchanie i odczytywanie mowy z ust.
Twarz osoby mówiącej powinna być dobrze oświetlona, co ułatwia odbiór informacji drogą wzrokowo-słuchową.
Zwracając się do dziecka należy mówić spokojnie, w nieco wolniejszym, ale naturalnym tempie, z właściwą intonacją, bez przesadnej artykulacji.
W czasie mówienia ruchy mimiczne i gestykulacja powinny być naturalne, ale należy unikać zbędnych ruchów, odwracania się do tablicy, czy chodzenia po klasie.
Wskazane jest zwracanie się do ucznia krótkimi zdaniami, jeżeli uczeń nie odpowiada na pytanie należy je powtórzyć.
Przy odpowiedziach ustnych należy patrzeć na ucznia, gdy on mówi, co pozwala na lepsze zrozumienie jego wypowiedzi.
W miarę możliwości często sprawdzać na lekcji stopień zrozumienia przez dziecko omawianych treści, a w przypadku trudności stosować dodatkowe wyjaśnienia.
Wspierać rozumienie słuchanych treści poprzez inne zmysły (wzrok, dotyk) stosując metody oglądowe i praktycznego działania.
W ocenianiu ucznia powinny przeważać oceny pozytywne, mobilizujące ucznia do wysiłku.
Powinno się oceniać ucznia uwzględniając jego możliwości i obiektywne ograniczenia.
Największe trudności może mieć uczeń na przedmiotach humanistycznych. Wynikają one z :
małego zasobu słownictwa
kłopotów w szybkim werbalizowaniu myśli
nieprawidłowej artykulacji
zaburzonego pojęcia czasu i przestrzeni historycznej
wolniejszego opanowania zasad gramatycznych
zaburzeń percepcji słuchowej
trudności emocjonalnych w sytuacji ekspozycji społecznej
Uczeń może mieć trudności z pisaniem ze słuchu, ale pozostałe prace pisemne powinny być oceniane częściej niż odpowiedzi ustne.
Przy ocenianiu należy brać pod uwagę przede wszystkim:
aktywność ucznia na lekcji, dostrzegać osiągnięcia, mniejszy stopień onieśmielenia
wkład pracy z uwzględnieniem możliwości poznawczych
zainteresowanie przedmiotem, stosunek do nauki
systematyczność, pilność i staranność
stopień samodzielności
Na lekcjach matematyki zwracać uwagę na to czy dziecko nie rozwiązuje zadania bo go nie potrafi rozwiązać czy też nie zrozumiało jego treści.
Na lekcjach wychowania fizycznego należy pamiętać o konieczności zdejmowania przez dziecko kosztownych aparatów słuchowych, pamiętając o tym że będzie ono gorzej słyszało, ale może ćwiczyć naśladując nauczyciela i inne dzieci.
Zaleca się, aby dziecko uczestniczyło w lekcjach muzyki, nawet jeśli jest z tego przedmiotu nie klasyfikowane.
Zachowanie dziecka nie powinno podlegać takiej samej ocenie jak u pozostałych dzieci, należy jednak upewnić się czy dziecko wie czego się od niego oczekuje.
Przy omawianiu norm zachowania społecznego powinno się odwoływać do metod obrazkowych, konkretnych wydarzeń i przeżyć.
Wskazany jest udział dziecka we wszystkich formach i działaniach szkolnych- dyżury, wycieczki itp.
Zachęcać dziecko do spontanicznych wypowiedzi na różne tematy.
Wspierać emocjonalnie np. poprzez eksponowanie uzdolnień, zauważanie osiągnięć
